असो...!

नकळत्या वयातच वयात आले
आले की आणले गेले....?
आसुसलेल्या नजरांना 
कौतुक समजत राहिले...

असो,

आर्त गुलाबी दिवसांत
फुलपाखरांसम उडताना
क्षणोक्षणी, हळुवार मात्र
रंग सारे घेऊन गेले

असो,

स्वप्ना बिप्नाच्या राज्यात जगताना
फुलांचे गंध सांडताना
स्वर्गा बिर्गाच्या गाठी शोधताना
एक निरगाठ बांधून गेले!

असो,

हलक्या फुलक्या स्वप्नांना 
फुलावरील नाजूक दवांना
फुंकर उष्ण हवेची घालत,
मन मात्र करपवून गेले...

असोच....

वाळलेले पिंपळपान
खोल अगदी खोल
पुसले
लपवले
फेकून दिले....

तरीही असोच.... !!

मी आणि पाऊस....

मी आणि पाऊस.... 
भरून येतो आधी 
मग झाकोळून जातो!
आणि नंतर बरसतो 
असह्य झालं की .... !

पाऊस... 
एकच असतो .... 
पण आपणच ठरवतो,
आपापल्या दिवस अन रात्रींवर...!
तो बरसतोय, 
की 
कोसळतोय ...! 

माझं !
बरसनं,
की 
कोसळणं?

एकादशी!

नाम घेता त्याचे ओठी,
फुले फुलती वाळवंटी
कर त्याचे जरी कटी
भाव ठेव तू श्रध्देचा!

तया रूप आठविता
मन प्रेमे ये भरोनी
काय पाहू या लोचनी
दुजा संग ना कशाचा!

विठू तुझीच रे भक्ती
मना ना कसली आसक्ती
नाम जपोनिया करू
सोहळा एकादशीचा!

आरती.....

खूप दिवस झालेत.....

आज पुन्हा तू खुप खुप आठवतोयस....
किती दिवस झाले ना भेटून!

आठवतेय ती दोघांची भल्या पहाटेची सहल,
टपरीवरचा चहा, अन् आपल्या गाण्यांची मैफल!
तुझं ते मुखडा गुणगुणनं....
अन् माझं अंतरा उचलून धरणं,
मधेच नजरेतलं नजरेत मिसळनं....
खरंच खूप दिवस झालेत रे भेटून.....!

आठवतंय... तो नेहमीच्या हॉटेलातला चाट समोसा...
दोघांत एकच!
अन् सोबत.... अवांतर गप्पा, काहीही, कशावरही....
फक्त दोघातच!
काही सुटू नये म्हणून तुझं ते यादीच बनून आणनं...
अन् माझं, अरे तुला सांगायचं च राहीलं...' म्हणत पुन्हा सतत बडबडन....
खरंच खूप दिवस झालेत रे बोलून.....!

माहित आहे रे... रोजच भेटतो,बोलतो आपण!
एकाच तर घरात राहतो आपण!
पण तरी...., तरी खूप खूप आठवतोयस तू मला....
सांग ना, कळतंय ना तुला सगळं?
खरंच खूप दिवस झालेत रे कळून....!

आरती...

आईचे माहेरपण....




माहेर...
आठवण काढताना
ऊर दाटुन येतो.
माहेर...
वात्सल्याने डोईवर
हात उबदार फिरतो.

माहेर....
तसे सगळेच...
पण चेहरा आईचाच दिसतो
माहेर....
लाभावे मजला
म्हणुन जीव तिचाच झुरतो

माहेर....
लेकीला द्याया
जीव आसुसतो
परी वांझोटी माया
अरे तू का खंतावतो?

माहेर....
पन करुन आईचे
पान्हा उरी फुटतो

माय लेकिचे नाते
आम्ही नव्याने जगतो!!












प्रत्येक जण असतोच प्रेमात स्वतःच्या.....


प्रत्येक जण असतोच प्रेमात स्वतःच्या.....

तू प्रेमात पडलिएस कुणाच्या?
दचकलेच या प्रश्नाने मि कणभर
काय ग, अस का विचारलेस,
सावरले स्वतःला क्षणभर

चेहरा बघ कुणीही सांगेल,
अन तुझ्यातला हा बदल निरंतर
मग मात्र वेळ मारून नेली
की सांगते नंतर...

भेदरले, सैरभैर झाले,
माझेच मला प्रश्न अवांतर
छे! हे काय वय आहे प्रेमात पडायचे,
किती सहज सोपे उत्तर!

कुणी आवडतय? भुरळ घालतय?
नाही! तस काहीच नाही, मि ठामच माझ्यावर
मग हा बदल कसला... अनुभवतेय मि पण
का वाटतेय हसावे, फुलावे , उड़ावे आकाशभर!

हो! हे प्रेमच...

माझेच माझ्यावर!
नव्याने जडलेले, पुन्हा बहरलेले
आत्मविश्वासाने फुललेला मोहोर!

...आरती

रोमांस म्हणजे काय?!

झोपताना त्याने डोक्याखाली उशीसारखा हाथ ठेवावा अन सगळ विसरून साखर झोप लागावी म्हणजे रोमांस!

त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेवून निपचित पडावं अन त्याने अलगद कपाळावर ओठ टेकावेत, म्हणजे रोमांस!

किचन मधे काम करताना हळूच मागून येऊन त्याने मिठित घ्यावं म्हणजे रोमांस!

पावसात एकत्र चिंब भिजावं अन एकाच छत्रित उभं रहावं म्हणजे रोमांस!

चालताना त्याने नकळत अलगद हातात हाथ घ्यावा अन एवढ्या गर्दीत ही सुरक्षित वाटावं म्हणजे रोमांस!

फोनवरच्या आपल्या मौनाच्या भाषेलाही त्याने ओळखावं आणि मि आहे..... हे सांगावं म्हणजे रोमांस!

तासंतास समुद्रकिनार्यावर बसून सूर्यास्त पहावा आणि त्या लाटांच्या आवाजातच आपला आवाज मिसळावा म्हणजे रोमांस!

आरती...

संवाद!

चुकलास तू की चुकले मी,
फुका घालवले आयुष्य व्यर्थ!
चुकले काय, हे न जाणिले,
उगा काढिले आपापलेच अर्थ!

जितकी मी बरोबर, माझ्या जागेवर...
तितकाच बरोबर तुही!
एवढेसे हे जीवन तत्व...
कसे ना कळले काही!

आता ना राहिले कुठले भांडण,
ना राहिला कोणता वाद!
नच कुठला प्रश्न एकमेकांसी,
हरवला रे संवाद!!

Rh/Lh



थंड गार हवा, भन्नाट रानवाराही तू
तू....... तुझ्या नावासारखाच तू,
इतका कसा माझ्यासारखाच तू?

थोडासा हळवा, थोडासा अल्लड तू,
थोडा हवासा, थोडा नकोसा ही तू,
तितकाच माझ्यासारखा तू!

कधी उथळ, कधी अथांग तू
कधी हरवून पुन्हा गवसलेला तू
जितका माझ्यासारखाच तू!

कधी तल्लीन श्रोता, कधी असख्लीत वक्ता,
माझ्यापेक्षा लहान, परी खुपसा मोठा तू,
मी तुझ्यासारखी की
पुन्हा माझ्यासारखाच तू?

ध्रुवतारा

**

लहानपणी एक गोष्ट एकली होती, ध्रुवबाळाची...
ध्रुवबाळ, आणि त्याला हवे असणारे अढळ स्थान!

तेंव्हा फारशी कळली नव्हती, की कळूनही.....!!
पण हसू आले होते, त्या गोष्टीचे,
असला कसला हट्ट! आणि त्यासाठी इतकी तपश्चर्या!!
त्यात काय एवढं मोठ!

पण आज....
पुन्हा ध्रुवबाळ आठवतोय आणि त्याचे अढळ स्थान!
आज कळतेय त्याचे महत्व!

कुणी हसून म्हणते की नशिबवान आहात...
इतक्या मोठ्या घरात राहता.....
तेंव्हा मनातली एक दुखरी जागा पुन्हा दुखु लागते.

एक घर हवय छोटसच पण माझं....  अढळ!!

एक जागा आपल्या म्हणवणारया माणसांच्या मनात..... अढळ!!

एक ओळख, जी रोज बदलू पाहतेय, स्वतः चीच.... अढळ!!

वटपौर्णिमा...



काल वटपौर्णिमा झाली....
नेहमीप्रमाणे तुझी परसदारातील कुंडी बाहेर काढून ठेवली.
शेजारच्या बायका येतात ना तुला पुजायला!

फार केविलवाणा दिसतोस तू तेंव्हा.....
आधीच जखडून ठेवलय तुला, तूझे बोन्साय करून.
त्यात त्या नाजूक पांढरया धाग्यानी पण
वाकुन गेल्यासारखा वाटलास....

का भासच माझा तो!

नको बघुस माझ्याकडे असा हताश, उदास....!
ओळखीची आहे रे ही नजर.
हो! हीच ती नजर पाहते मि रोज..... ,आरशात!!

नको... नाही सहन होत तुझा आकांत......!!
थांब! कापुन टाकते ते दोर.... तुझे तरी!

पण नशिबाचे दोर कसे कापू??
त्यानेच केलाय बोन्साय तुझा नि     माझाही!!!
अनामिका ती एक सुंदर
चंचल रमणा, मदन प्रिया
रुप-गर्विता, नार मनोहर
प्रेमळ अथांग मनाचिया!

कळी ही फुलली,
मनाशीच खुलली...
फिरती भ्रमर सभोवती!
अन् एके दिन,
राजाची नजर, पडली तीवर...
घेऊन गेला दुरदेशी!!

अनामिका ती सौंदर्या,
जाहली राजाची भार्या...
सौख्याचे जणू विश्व अपार!
मंत्रमुग्ध सोनेरी हे दिन,
जरा करमेना, एकमेंकाविन...
सुरु जाहला,
राजा-रानीचा संसार!!

मन आठवांच्या वाटेवर!

क्षणात ऊन जसे कांचनरुपी,
क्षणात सरीवर सर....
भास हे नजरेचे की
तू असशी खरोखर?
मन आठवांच्या वाटेवर!

काळे-सावळे घन गरजती,
शुभ्र जल धारा बरसती,
वर्षाव प्रेमाचा तुझ्या की
मी स्वप्नात मनोहर?
मन आठवांच्या वाटेवर!

सोबत तुझ्या हा गार वारा!
अंगावर माझिया आणि शहारा
हा स्पर्श तुझा धिटाईचा की
मोरपिस फिरे अलवार?
मन आठवांच्या वाटेवर!

म़ूगनयनी,... समजून श्रावणधारा....
अडकला जीव, हा तर वादळवारा!
राजकुमार तू अश्वारुढ की,
पारधि करतसे शिकार....
मन आठवांनी घायाळ!

आरती...

प्रिया छेडून तु रे मल्हार!

व्याकुळलेला हा आसमंत
तन मन माझे ही तुषार्त
मेघांनी तव प्रितिच्या आर्त
जा करुनी,ही तूष्णा शांत
अंगणि माझिया कधी बरसणार.....
प्रिया छेडून तु रे मल्हार!

मिलन परी ओजस धरा
नदी धाव घेशी सागरा
बोल प्रितिचे तुझ्या अधरा
मोत्यांसम जपेन ऊरा
आठवणिंचा पाऊस तुझा कधी साठवणार....
प्रिया छेडून तु रे मल्हार!
थांब थांब! जागा हो रे,भूलोकीच्या पामरा
काय तू बडविशी असा स्वर्गलोकीच्या या द्वारा
पाप - पुण्याचा तुझ्या हिशोब दे आधी
कशी शिरेना रे, डोक्यात गोष्ट ही साधी!

च्यामायला! स्वर्गलोकीचे दार हे कोठूनि आले?
प्रातःविधी उरकण्यास लायनीतच ऊभा आहे,मला वाटले!
अरे!खरेच का तू चंद्रगुप्त स्वर्गलोकीचा?
....भूलोकावरील आमचा कार्यभाग ऊरकला म्हणायचा!

अहाहा! काय तर म्हणे कार्यभाग उरकला.....
पुण्यसंचय होईल पदरी असा काय दिवा लाविला?
कशास रे स्वर्गात पाठवू तुजला?
कार्यालयात पाट्या टाकण्यातच जीव तुझा गेला !

खबरदार! रे चंद्रगुप्ता, दे लगाम तुझ्या जीभेला....
भूलोकावरील कारकुनील व्यथा काय कळणार आहेत तुजला?
नको होऊस ऊन्मत्त, जरी तू तुझे काम करिसी चोख!
मोबदलाही तुला मिळत असेल, मदिरा,अप्सरा, सुवर्णमुद्रा रोख!

उठल्यापासून रांगेतच लागते उभे रहायला,
आधी दुधाला अन् मग चाळीतल्या एकमेव 'only for gents' ला!
नळाच्या रांगेवरची तर काय सांगू तुला बोंब!
ते department सौ चे आहे, म्हणून ती एक बाजू सोड...

८.१० ची लोकल पकडण्यातच रे धन्य जीव होतो
गर्दित त्या देह कोंबला तरच लेट मार्क चुकतो
दिवसभर हात दुखुन रे येती,खर्डेशाही करण्यात
तरीही घरी ना चाले दिरंगाई, मेथीची जुडी निवडण्यात!

तुच सांग रे चंद्रगुप्ता, नसेना का पुण्यसंचय जरी
परी नाही गाठीशीही आमच्या पापाचीही गठरी!
जर नसेल प्रवेश मला स्वर्गलोकात त्या शाही.....
तर ऐकून घेरे चंद्रगुप्ता,नरकात मी जाणार नाही,नाही, नाही.....

आरती...

आताशा हे रोजचेच होऊन गेलंय.....

आताशा हे रोजचेच होऊन गेलंय.....

दिवस रेटायचा,तुझ्या आठवणिंची ऊजळणी करत,
अन् संध्याकाळ.......
तुझ्या येण्याची वाट बघत!

आताशा हे रोजचेच होऊन गेलंय.....

संध्याकाळ झाली की, माझा जणू सुर्य ऊगवतो!
माझ्या क्षणोक्षणी डोकावण्याची,
आरसाही जशी …...वाट पाहतो!

आताशा हे रोजचेच होऊन गेलंय.....

तू येणार नाहीस, हे पक्कं ठाऊक असतं मला,
कारण तू येणार नव्हतास... कधीच!
पण तरीही रेंगाळत राहते नजर, आत - बाहेर......
अन् पुन्हा तोच सुर्यास्त, दिवस ढळण्यआधिच्!

आताशा हे रोजचेच होऊन गेलंय.....

आरती...

प्रेम माझे किती तुजवर......

जरा मनाची कवाडे उघडून,
पहा आभाळ डोळ्यात साठवून
अन् घे पापण्या, मिटून.......

मीच तर होते , आभाळ भरुन
हळूच नजरेत तुझ्या उतरुन
मनात राहिले ना ? घर करुन.....

त्या आभाळी ,पंख पसरुन
घेऊ भरारी जगास विसरुन
तुझ्यात मी अन् माझ्यात तू
अजूनही पहायचेय का? प्रेम माझे मोजून.........

........आरती

सखी!!

तुज सांगावे , गुज मनीचे......
तुलाच कळावे , गुपित तयाचे !
तुच ओळखावे, न सांगताही काही.....
तुच सखी, तुच प्रिती, परी ... अबोध राही !!

तुच प्रतिबिंब, तुच कवडसा....
जणू आरसा, माझ्या मनीचा!
दोहोंच्या मनाची दशा.....
कशी समजावू, तुलाही.... मलाही!!

एकरुप झालो कसे...
न कळेना तु असे की मी असे?
क्षण सोनेरी, आयुष्याचे...
तुझ्याही, माझ्याही!!!!

....आरती

नाते तुझे नि माझे.......

नाते तुझे नि माझे.......
जाहले मोती जयाचे , ते शिंपल्यातिल पाणी !
नाते तुझे नि माझे.......
वाहिले सडे प्राजकताचे , माझिया मनाच्या अंगणी.....
नाते तुझे नि माझे.......
जणू वळवावरची गाणी!!!!

का ओढ ही मनास , न पाहताच तुजला ?
का गुंतले तुझ्यात , न जाणताच तुजला ?
नाते तुझे नि माझे.......
जशा येति कळ्या फुलोनि!!!

बोल ठेविते तुझे रे, मनात साठवुनि
खळाळते हास्य तुझे... आले ओठावर खुलुनि!
नाते तुझे नि माझे.......
जणू अबोल एक कहानी !!!

नात्यास आपुल्या या , काय नाव द्यावे ?
नात्यास आपुल्या या , कशास नाव द्यावे !!
नाते हे अनामिक असेच बहरावे !!!!!!!!!!

आरती!!

धुवांधार पावूस ,
आणि आपल्या अलग होण्याचा तो क्षण .....
मनी एकच खंत,
की अधरी तुझ्या हासु होते!!

वाटले शेवटचीच चुंबावी , तुझ्या गालावरची खळी ......
तेव्हा कळले,
तुझ्या नयनिचे ते आसु होते!!

.......आरती

पतिव्रता !!


शशिरजाची जरी मी तारका!
सहस्त्र चांदण्यातील जणू एक गणिका.....
क्षुल्लक इतुकेच माझे आकाश!
म्हणुनिया रिता मनाचा अवकाश!!

या अवकाशि जरी बंड पेटले
अशक्यप्राय तरी, मुर्तरुप घडेल!
का आस भास्कराची माझिया मना?
रजनीकांता..... करु कशी प्रतारणा!!

असले जरी हे खेळ मनीचे...
तरी बोच मनास, संस्काराचे!
पतिव्रता..... मी एक रमणा !
तु एक पापिण,मन का ग्वाही देते?


........... आरती
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

श्रावण आला गं सखे श्रावण आला!

लेवून हिरवा साज, सृष्टी सजे नववधू परी
मांगल्याच्या अन् समृद्धिच्या धारा घेऊनी बरसती श्रावणसरी!!
निसर्ग हा जणू मनोमन हर्षला.......
श्रावण आला गं सखे श्रावण आला!

येता वर्षासरी,चिंब आठवही दाटले ऊरी
मन वेडे , घेई हिंदोळे , माझिया गे माहेरी
पंचमीचा गं बांधुन झुला ........
श्रावण आला गं सखे श्रावण आला!

होता ऊधळण रंगाची ईंद्रधणुतुनी
वाटे...कुणी काढिली सुबक रांगोळी ही आकाशि अंगणी
य रंगाचे रंग मोहविती तुला अन् मला
श्रावण आला गं सखे श्रावण आला!

निळ्या घनांच्या साश्रु नयनांनी हे कसे, मनी लाविले गं पिसे
आभाळमाया दाटोनी येई जशी माझी माय असे
आठवांनी का गं या पदर तुझा भिजला .......
श्रावण आला गं सखे श्रावण आला!

........ आरती

पक्षिणी !!!!

तुझी येण्याची चाहूल......
किती मोहरून गेले होते मी .......
तुझ्या स्वागतासाठी,
पूर्णपणे तयार होते मी;
मीच काय.....सम्पुर्ण घर!!!

तू आलास,तोच आनंद- उत्साह घेउन.....
तुझ्या इवाल्याश्या डोळ्यात फक्त मी;
तुझी आई!!!
जगच बदलले होते
कालचे ,अन् आजचे

जगन्याच्या कक्षा सिमीत होत्या ,तुझ्याभोवतीच....
माझे अस्तित्व ........कुठे होते मी ?
तुझ्या आशा ,तुझी स्वप्ने .......
तुझ्या डोळ्यात ,अन् माझ्याही!!

तुझ्या पंखाताले बळ,तुझी भरारी..........
आणि मी ..........?
रिकाम्या घर त्यातली एकटी पक्षिणी !!!!

..... आरती

एक अबोल प्रेम फुललेच नाही !!

दोघांच्याही मनात होतं,
दोघांनाही ते ठाऊक होतं
कुनी कधी काही बोललेच नाही.....
एक अबोल प्रेम फुललेच नाही !!

जाण्या-येण्याच्या वेळाही एक,
ठरुनच गेल्या होत्या बहुतेक
वाटा दोहोंच्या जुळल्याच नाही
एक अबोल प्रेम फुललेच नाही !!

नजर भिरभिरते,एकमेंका शोधते;
दृष्टा-दृष्ट झाल्यास मनी सुखावते
नजरेपलिकडे काही घडलेच नाही
एक अबोल प्रेम फुललेच नाही !!

नसेना का घडले मिलन परि...
आजन्म फुलतिल प्रेमांकुर ऊरी
नियतीचे कोडे कळ्लेच नाही
एक अबोल प्रेम फुललेच नाही !!

राहिले जरी हे प्रेम अव्यक्त
मनी न उरली बोच हि फक्त
जगणे.....वाटणार ओझे नाही
ज़रि..हे अबोल प्रेम फुललेच नाही !!

..... आरती

अजुनही इथे मी वैदेही !!


स्त्री अन् पुरुष , शब्दातले अंतर
जरी जाहले एक युगांतर!
रघुराम ना कुणी राहीला परी.....
अजुनही इथे मी वैदेही !!

मोडुन चौकट मळलेली ,
सोडुन वाट फुललेली.....
युवराज्ञी ! .... नसे,जानकी !
जनकासही मान्य नसे.......
अस्तित्व माझे निव्वळ मैथिली !!

असुनही लक्ष्मी - दुर्गा,
जिवन जगले बनुनि रमा....
महाराणी...... अहं , अर्धांगिनी !

रामातच आज परिट दडे....
अग्निदिव्यही मलाच घडे ,
अशी मी भुदेवी!!!

........ आरती
<><><><><><><><><><><><><><><><>><><><<><><><><><><><>

मी अबोली !

My photo
हवंय मला एवढंस् आभाळ....... नजरेत सामावेल ईतकच. हवंय मला एवढंस् आभाळ....... कवेत मावेल ईतकच. अन् हव्यात मला सार्‍या चांदण्या लुकलुकत्या त्या एवढ्याश्या आभाळाईतक्याच!